Achterhoekse tassen: donker, efficiënt en bescheiden
Dertig Achterhoekse vrouwen kregen vandaag een workshop Damestasjeslezen van me.
Het is me al eens vaker opgevallen: er zitten regionale aspecten aan de omgang met de tas. Op Texel dragen de meeste vrouwen geen tas. In Amsterdam schieten alle dames overeind om naar voren te rennen als ik vraag of iemand misschien haar tasje gelezen wil hebben. In de Achterhoek blijft iedereen zitten. Zwijgend.
Oei, denk ik dan. Vinden ze het niet leuk? Durven ze niet?
“Misschien denk je: ‘De mensen hoeven niet in m’n tas te kijken. Als ze wat van me willen weten vragen ze het me maar,’ ” zeg ik dus, om een beetje te vissen naar een reden voor die tassenstilte.
“Nou nee,” antwoordt een dame. “Ik denk: ‘Oh ja, dat zou ik graag willen. Maar iedereen wil dat natuurlijk en ik wil niet voordringen.'”
Gewoon nooit zelf invullen wat er vast wel gedacht wordt door een groep tassendraagsters dus, heb ik me dus opnieuw voorgenomen. Zeker niet in de Achterhoek.
