In de loop van de jaren heb ik al heel wat modellen damestas gehad. Een zelfgemaakte, van een spijkerbroek, in mijn puberteit. Heel trots op. Een elegante kleine lederen, rood, toen ik voor het eerst verkering had en daarmee uit ging. Handige hutkoffers voor op de rug om met de kinderen op stap te kunnen. Een kek zwart dieettasje waar niks teveel in kon, voor op reis zonder kinderen. En tegenwoordig een lollig would-be dokterstasje waar verrassend veel in kan. Maar nooit, nooit, ging een model langer mee dan een jaar of… nou ja, dan een fase in mijn leven. En zo is dat voor vrijwel alle tassendragers die ik ken – en ik ken er als Damestasjeslezer heel wat.
De tas van Angela Merkel
En nou moet je het overzicht van Angela Merkels tassen eens zien, vanochtend, in de Volkskrant. Van 2004 tot 2021 hetzelfde model. Robuust, stevig, draagbaar, kleurig. Okee, wel af en toe een andere – en gewaagde – kleur. Maar qua model totaal geen groei, verandering, verschuiving. Duitsland wist waar het aan toe was met Merkel. Let vooral op de tas van de volgende landsleider. Dan weet je hoe eh… flexibel en veranderingsbereid die is.
Wat zegt de tas van Merkel achter haar rug om over haar?
Het is voor een Damestasjeslezer niet ingewikkeld om een analyse te maken van Merkel op basis van haar tas. Praktisch ingesteld. Wat je ziet is wat je krijgt. Zeer gesteld op haar autonomie. Klassiek. Alert op wat er om haar heen gebeurt maar niet erg van plan om zich daardoor te laten leiden. Standvastig. Onveranderbaar. Durft ruimte in te nemen, standpunten te tonen en eraan vast te houden. Zo dat je zou denken: had onze Rutte maar een damestas.
