“Dat die spullen allemaal weg zijn is natuurlijk lullig,” hoor ik vaak zeggen als iemands tasje gejat is. “Maar wat me eigenlijk nog het meeste pijn doet is dat ze overal aan gezeten hebben, totaal respectloos, dat ze mijn spullen en mijn tas misschien wel in de struiken hebben gegooid…”
Herinneringen foetsie
Tasjesdieven maken veel kapot voor dat enkele tientje dat ze misschien vinden in jouw tas. Elk voorwerp in die tas is voor een buitenstaander gewoon maar een ding, soms zelfs een nutteloos, kapot of lelijk ding. Voor de draagster van de tas is die sleutelhanger een symbool voor een waardevolle herinnering aan die vrolijke vakantie. Foetsie. Die knalrode lipstick is een monumentje voor dat avondje uit dat leidde tot die ene nacht. Weg. Met die kapotte pen werd een arbeidsovereenkomst getekend. Verdwenen. En dat gelukspoppetje in een papieren zakje was bedoeld als beterschapswens voor een familielid…
En wat nu?
In een tas dragen we al onze angsten en verlangens met ons mee, in de symbolische vorm van gebruiksvoorwerpen. Als je tas gejat wordt, wordt er een dierbaar stukje uit je binnenwereld gerukt. Even lijkt het alsof al je herinneringen en plannen zelf van je afgepakt zijn, begluurd, onwaardig gevonden en ingepikt of weggegooid.
Er is tijd nodig om die wond te helen.
Dan volgt de persoonlijke uitdaging: het samenstellen van een nieuwe tas. Welke voorwerpen moeten vervangen worden? Met andere woorden: welk verlangen heb je al opgegeven, welke herinnering wil je toch blijven koesteren?
Liever zelf je moment kiezen
Elke volgende stap in het leven neem je gemakkelijker, maar ook trager, als je ‘m in je eigen tempo kunt doen. Een tasjesdief dwingt je om je hele leven opnieuw in beeld te brengen – in je volgende tas. Dat zou je liever doen op een zelfgekozen moment…